Een nachtmerrie waar ik maar niet uit lijk te komen.

Ook dit keer is de blog een persoonlijke, een kijkje op mijn situatie. Deels weer om van me af te schrijven, maar altijd dat ik denk hier kan iemand van leren of iemand maakt dit ook mee en herkent zich in mijn woorden. Ik schrijf deze blog op 6 februari 2024.

Toen Dennis en ik elkaar leerde kennen, kwam dit vooral door de honden. We hadden allebei de combinatie van een Akita en een poolhond en leerde elkaar ook kennen op groepswandelingen. Kan ook niet anders we woonde beide aan andere kant van het land. 

Toen wij samen kwamen hadden wij met de honden iets bijzonders. Hij had een reu en een teef. Ik had een reu en een teef. Ik had de akita reu, hij de akita teef en ik had de husky(kruising) teef en hij de husky reu. Toeval bestaat bijna niet, zelfs vandaag de dag nog vragen mensen nog altijd aan mij wie had nou de 2 akita's en wie had nou de 2 poolhonden. Daar wordt het nog mooier, de honden scheelde allemaal precies een jaar. Dus waar Dakota 7 was, was Yuna 8, Matsu 9 en Koda 10 en waren ze om ste beurt jarig. één in oktober, november, december en januari. Voor ons was dat best bijzonder, maar één ding wisten we ook heel goed. Ze zijn straks tegelijkertijd oud en we kunnen ze dus snel achter elkaar verliezen.

Dat snel is een understatment.

Matsu de grootste van het stel was de enigste pechvogel die we moesten laten opereren aan gescheurde kruisbanden. Normaal geen probleem, alleen zijn herstel en lopen is nooit echt de oude geweest. Hoewel hij bijna 12 jaar is geworden en dat voor een hond van 50kg + . Matsu had de typische ouderdom kwalen. Artrose, staar,dementie, behoefte niet kunnen ophouden en noem het maar op.  Bij Matsu zagen we het aankomen, wisten dat het eraan ging komen en ondanks dat niet makkelijk was alles behalve dat heb je er vrede mee.  Matsu hebben we op 3 november laten in slapen. 

Ongeveer een maand voordat we Matsu gingen laten inslapen, vonden we bij Yuna een bult op haar hak. Een harde bult, vaste bult. Helaas wist ik gelijk door mijn medische achtergrond dit is Botkanker en de enigste optie is pootamputatie mits het niet verspreid was en dit werd inderdaad 2 dagen later bevestigd door de dierenarts. Nou geloof me dan komt het nog als een bom binnen en ben je ontzettend verdrietig want je weet dat je op korte termijn afscheid van haar moet nemen. Botkanker is een agressieve vorm van kanker wat het bot daad werkelijk aanvreet en er dus niks over blijft. Bij Yuna hadden we speling, we konden aankijken hoe het ging omdat het verder nog goed met haar ging.  In overleg met dierenarts pijnstillers en aankijken maar meer als een half jaar zou ze niet hebben. 

Yuna haar bult groeide en de last die het met zich mee bracht niet gebruiken van die poot werd steeds groter. De laatste week lag ze in huis eigenlijk alleen nog maar op de kussen. Buiten op straat ging het wel, maar putten haar meer uit in energie. We besloten haar op 29 januari in te laten slapen. 

We waren er nog niet.

Tijdens dat dit met Yuna speelde, kwam koda ook nog met een kwaaltje aan. Koda ging slechter eten. Nu is koda 13 jaar oud en ik kon ondertussen zien dat hij behoorlijk wat tandsteen had en rood tandvlees. Ik kan bij koda zijn lip optrekken, maar geen uitgebreide bek inspectie doen. Koda heeft slechte ervaringen opgelopen in verleden met mensen en bepaalde dingen laat hij nog steeds niet geweldig toe.  Gezien zijn leeftijd moest er eerst bloedonderzoek gedaan worden. Kijken dat als hij onder narcose zou gaan, hij het met zijn organen wel aan zou kunnen. Toch een a twee weken voor de narcose afspraak begon ik het minder te vertrouwen. ZIjn kaakspieren vielen in en hij hield zijn bek meer open, had wat wat op pus leek uit zijn bek en woekeringen rondom zijn tanden. Ik heb nog om antibiotica gevraagd van te voren, maar helaas vond de dierenarts dit toen niet nodig. 

Koda ging eindelijk onder narcose voor zijn gebit (overigens bij andere dierenarts want waar wij zaten had over 2 weken pas tijd en iets in mij zei dat ik niet zo lang meer wou wachten).  Ik was erbij toen Koda ging slapen en de dierenarts ging met mij erbij zijn bek bekijken. Door de vrij beweging in zijn onderkaak wist ze eigenlijk al meteen. Deel kaak van hem is weg, de botstructuur ook door botkanker. Zijn tanden zaten los in vlees, bij dat gedeelte. Als een bom kwam dit nieuws weer binnen. Ook van Koda moeten we op korte termijn afscheid gaan nemen. 

Die zelfde dag kreeg ik nog berichtje van Crematorium dat ze gingen beginnen met de crematie van Yuna. Koda zijn nieuws was echt precies één week later dan in laten slapen van Yuna. Dat doet iets met je. De dierenarts heeft een dentale röntgenfoto gemaakt van zijn bek. Zodat je ook echt bewijs had met wat haar gedachten waren, ze heeft zijn andere tanden schoongemaakt zodat het wat prettiger voor hem is en daarna wakker laten worden. Hij kon met ons mee naar huis. 

Tijdens het wachten heb ik met Dakota een rondje gelopen en ik kon alleen maar huilen, huilen, huilen en huilen. Vanwege het nieuws van Koda. Vanwege nummer 3 in 3 maanden tijd, waarvan je één week later nadat je de ene hebt moeten laten gaan vanwege botkanker de andere moet laten gaan. Koda wordt op 15 februari ingeslapen. Tot die tijd krijgt hij alle ondersteuning die hij nodig heeft. Het geeft ons even een momentje om afscheid te nemen, volgens de dierenarts komt het niet op een week aan. 

Geen woorden voor

Er zijn hier geen woorden meer voor, niemand weet wat ze moeten zeggen tegen ons behalve dat kut is. Wij weten niet meer wat we moeten zeggen. Het is een nachtmerrie waar je niet meer uitkomt. We wisten dat ze oud waren, we wisten dat snel kon gaan maar niemand verwacht dit. Dit is ook gewoon niet te doen. Ik huil veel, slaap slecht en maak me ook vooral zorgen om Dakota. Die straks alleen overblijft van 4 naar in haar eentje en dat in 3 maanden tijd. Zij heeft ook geen tijd om het te kunnen verwerken, net als wij niet. 

22 februari 2023 zijn Dennis en ik getrouwd met de aanwezigheid van onze hele roedel en 22 februari 2024 is er daar nog maar één van over. 

Het helpt mij om dit te schrijven, deze woorden keer te typen. Misschien is dit niks voor mijn website of voor mijn bedrijf, maar aan de andere kant ik ben mijn bedrijf en als met mij niet goed gaat dan met mijn bedrijf ook niet. Dus ik vind belangrijk om jullie hier in mee te nemen. Ook wanneer het niet goed gaat.

Ook neemt het veranderingen met zich mee voor mijn bedrijf, ik naam vaak mijn honden mee en zetten die in bij trainingen. Bijvoorbeeld een hond die uitvalt aan de riem, dan was één van mijn honden de prikkel. Zo konden we rustig in setting oefenen. Hoe dit er verder uit gaat zien, durf ik nog niet te zeggen. Ik heb tijd nodig om dit een plek te geven.